MUTSUZLUĞUN KÖKENİ

İnsanın mutsuzluğu, bir bütün olarak, ‘yaşam’ veya ‘gerçeklikten’ ayrı olarak, yalıtılmış bir birey olma duyumundan gelen endişe duygusundan kaynaklanır. Oysa kendini birey olarak ayrı olmakla duyuran şimdiki bireysel şuurumuz, tüm şeylerin birlikte görünüp ayırt edildiği ‘Evrensel ve Bölünmez Gerçeklikle’ özdeştir.

Mutluluğun anlamı yaşama tümden ‘EVET’ deyişse, mutsuzluğun anlamı da olup bitene ‘HAYIR’ demekten kaynaklanır. Bu hayırların spiritüel karşılığı dirençlerimizdir. Ego kendi içine bakabilse, gerçek doğasının kendisinden daha derin olduğunu, yetilerinin ve şuurunun bireysel kişilikten öte bir kaynaktan türediğini görecektir.

Ego gerçekte bütünden tam anlamıyla ayrı bir benlik değildir; sade bir anlatımla, ‘Ego içsel evrenin bir işlevi’ dir. Şuurumuzu gerçek bir yalınlığa alıştırabilirsek, egoyu daha değişik tanımlayabiliriz.
Bizi diri ve ayakta tutan, anlayışımızı yükselten toleransı arttıran sevgiyi tattıran unsur; ıstırapla mutluluğun bir aradalığıdır. Daha mükemmel olmak isteyen insan ıstıraptan kaçmamalıdır. Istırap aynı zamanda, insan varlığının olayları sentezleme gücünü ifade eder. Eğer mutlu olmayı hakkettiğimizi düşünüyorsak bizi zorlayan, takatimizi en üst limit sınıra getiren olaylardan kaçmamalıyız.

Ruh ve Madde Yayınlarının Değişime Doğru adlı kitabında ıstırap ve mutluluğa değişim açısından nasıl bakmamız gerektiği hakkında şunlar söylenmektedir: “Değişim asla fizik başkalaşım değil, önce psişik başkalaşımdır. Istırap veren olayların üzerinden ıstırap zarını çıkarırsanız altından olgun mutluluk ve gelişme meyvesi çıkar.
Uyum ve esneklik süreçlerinin her an hakim olduğu madde aleminde ayakta kalabilmemizde, sonsuz enkarnasyonlar süresince, ulaşılması gereken bir hedeftir. Her merhalenin, her yeni ufkun, ulaşıldıkça genişleyen varlıksal mekanların zaman ve mekan icaplarına uyum sağlamak ve bunun içinde BÜTÜNLÜĞÜN bir bütünleyicisi olduğunun farkına varmadan bir bütünleyici olmak, Bir’lik şuurunun içinde erimektir.
Birey, toplum ve insanlık olarak; değişim etkilerine, titreşimlerine karşı bir esneklik sağlamak yani tahammül göstererek uyum sağlamak için önceden gerilime muhtacız. Esnekliği arttırmak için gerilmeye karşı denenmek gerekir. Bu deneme gerilime dayanma, tahammül gösterme denemesidir. Kuşkusuz tahammülün çeşitleri ve bölümleri mevcuttur. Her bölümün baş ve son sınırları vardır.”